Levensverhaal Siti
~ 2 augustus 2015
Het was een warme dag op Lombok. Na een half uur over bijna onbegaanbare wegen en zandpaadjes gereden te hebben kwamen wij uiteindelijk aan bij Siti. Nur, de maatschappelijk werker, had mij over haar verteld. Ik was erg nieuwsgierig geworden om haar te ontmoeten.
Het is een vreemd idee om te bedenken dat ik* voldoende opgeleid ben voor dit werk. Elke keer als ik iemand zoals Siti bezocht heb besef ik dat ik nog zo weinig weet, en dat het een hele klus wordt om haar te gaan helpen.
Toen we onze motors geparkeerd hadden langs de kant van de weg liepen we via een klein weggetje de heuvel op. Overal lagen takken, het zand was mul en door boomwortels was het pad zo goed als onbegaanbaar. Het was een hele uitdaging om bij haar woning te komen.
Daar aangekomen heette Siti ons hartelijk welkom. Ze vertelde ons dat ze bijna niet kon slapen, vanwege de spanning dat wij op bezoek zouden komen. We gingen voor haar woning zitten en daar vertelde Siti ons haar levensverhaal.
Siti is 35 jaar oud en heeft erg veel pech gehad in haar leven. Ze liep op 6-jarige leeftijd polio op. Dat was voor haar ouders voldoende reden om haar van school te halen, “want ze zou later toch niet mee kunnen doen”. Nu, op 35 jarige leeftijd, kan zij niet lezen of schrijven. Rekenen kan zij wel een beetje, maar dat kost haar erg veel tijd.
De eerste 26 levensjaren heeft zij dan ook vooral thuis doorgebracht. Soms maakte ze schoon, maar eigenlijk verlangde ze ernaar dat de dag afgelopen zou zijn en dat ze kon gaan slapen en over een ander leven kon dromen.
Toen zij 26 jaar was kwam op een ochtend de imam en een onbekende man binnen. Hij werkte voor het Ministerie van Sociale Zaken. De man vertelde haar dat hij haar kwam helpen en vroeg haar of zij aan hun programma wilde meedoen. Siti greep deze kans met beide handen aan.
Siti verhuisde van het dorpje van haar ouders naar de grote stad en ging samenwonen met andere mensen met ook een beperking. Naast hun huis stond een grote hal, waar zij samen met anderen cake, taart en andere producten maakten. Tijdens het werk ontmoette zij een man waar zij uiteindelijk mee trouwde. Zij kreeg, ondanks haar beperking, twee kinderen met hem.
Vijf jaar later sloeg het noodlot opnieuw toe. Het bedrijf van de overheid waar zij voor werkte sloot de deuren. De overheid vond dat het geld beter beter besteed kon worden aan het maken van nieuwe wegen voor hotels. Hierop besloot haar echtgenoot om een andere vrouw te gaan zoeken. Hij wilde niet voor een gezin zorgen dat helemaal afhankelijk van hem zou zijn.
Nadat Siti haar werk, echtgenoot en huis verloor verhuisde ze terug naar het dorpje van haar ouders. Ze ging op een afgelegen heuvel wonen. Nadat Siti’s vader overleden was, trok Siti’s moeder bij haar in. Zo werd Siti, die geen werk of steun had, verantwoordelijk voor haar twee kinderen en moeder.
Tijdens haar verhaal kreeg ik een brok in mijn keel. Dit was een vrouw die de last van de hele wereld op haar schouders droeg, maar van niemand steun ontving. En alsof het hebben van een beperking nog niet genoeg was, werd ze ook nog eens verantwoordelijk voor het welzijn van haar kinderen en moeder.
Ik vroeg aan Siti wat zij graag zou willen. Siti gaf aan dat het haar grootste wens was dat haar kinderen en moeder een goed leven zouden kunnen leiden. Op de vraag hoe zij dit zou kunnen realiseren vertelde zij dat ze graag weer wilde gaan koken.
Nur nam het gesprek over en vertelde mij over het plan dat hij en Siti hadden. Bij Siti in de buurt woont nog een vrouw met een beperking en hij ziet mogelijkheden om hen samen te laten werken. Die ene vrouw kan het vervoer en de verkoop doen, terwijl Siti de producten maakt. Dit biedt Siti ook de mogelijkheid om tijdens haar werk op haar kinderen (die nog erg jong zijn) te passen.
Vaak wordt arme mensen verweten dat zij het aan zichzelf te danken hebben dat zij in armoede leven. Maar hoe meer ik met ze werk, hoe meer ik ontdek dat er juist een enorme kracht in hen schuilt. Want hoe kon Siti anders de afgelopen jaren voor haar familie zorgen? Misschien wordt het nu eens tijd dat er iemand voor Siti gaat zorgen, zodat haar droom werkelijkheid kan worden…
Dankzij de steun van basischolen ’t Warmelinck en de Koningin Wilhelminaschool kunnen wij Siti’s droom gaan waarmaken. Namens Siti willen wij alle leerlingen bedanken.